Πιτσιρίκος

Συμπεράσματα


Αν κατάλαβα ένα πράγμα αυτές τις σχεδόν 50 ημέρες στο Σύνταγμα, είναι πως τελικά οι Έλληνες –και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- δεν είμαστε τόσο σκατάδες όσο νόμιζα.
       Δεν ξέρω πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια όλος αυτός ο αλτρουισμός κι όλη αυτή η αλληλεγγύη αλλά πραγματικά είμαι έκθαμβος. Ο Ερρίκος Ντινάν θα ήταν περήφανος για τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος.
       Δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός – είναι και η ευγένεια. Στο Σύνταγμα, σε ακουμπάει κατά λάθος ο άλλος –όπως πάει να περάσει- και σου ζητάει δέκα συγγνώμες.
Αλλά και η ανοχή; Ο σεβασμός στην άποψη του άλλου; Πρώτη φορά είδα Έλληνες να ακούνε τόσο προσεκτικά και τόσο ήσυχα άλλους Έλληνες – και μάλιστα, ενώ έχουν διαφορετικές απόψεις. Εδώ ακούς τον άλλον που έχει την ίδια άποψη με εσένα και τον διακόπτεις συνέχεια. Στο Σύνταγμα –και ο πυροβολημένος να μιλήσει-, τον ακούνε σχεδόν όλοι με μεγάλη προσοχή.
       Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα κάποιον στη λαϊκή συνέλευση να λέει στην αρχή της ομιλίας του «παιδιά, εγώ ψήφισα Νέα Δημοκρατία». «Πω, πω» σκέφτηκα, «τώρα θα γίνει της Πόπης». Αλλά δεν έγινε τίποτα – τον άκουσαν όλοι προσεκτικά. Το ίδιο συνέβη σχεδόν με όλους τους ομιλητές.
       Οι μόνες φορές που ακούστηκαν γιουχαΐσματα ήταν όταν κάποιοι ομιλητές εξέφρασαν κάποιες ρατσιστικές ή σεξιστικές αντιλήψεις. Βέβαια, διαφωνώ με τη γιούχα γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας εκφράζουν ρατσιστικές απόψεις –όχι επειδή είναι πραγματικά ρατσιστές- αλλά από άγνοια και φόβο. Με το να τους γιουχάρεις δεν βγαίνει τίποτα. Ο μόνος τρόπος είναι η συζήτηση. Θα γίνει κι αυτό κάποτε.
       Αν ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη ήταν πιο εύκολο να επιτευχθούν τις ώρες των συνελεύσεων και της συνύπαρξης στην πλατεία, δεν ήταν καθόλου εύκολο όταν οι διαδηλωτές του Συντάγματος βρέθηκαν ανάμεσα σε δακρυγόνα, τόνους χημικών, μολότοφ, πέτρες, καδρόνια και γκλομπ.
       Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να διατηρήσουν την αλληλεγγύη αλλά και τη δέσμευσή τους να διαδηλώσουν ειρηνικά ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες. Όσο άντεξαν, βέβαια, γιατί το κολασμένο απόγευμα της 29ης Ιουνίου οι δυνάμεις καταστολής κατάφεραν τελικά να πετύχουν τον σκοπό τους και να αδειάσουν την πλατεία από τους ειρηνικούς διαδηλωτές.
       Αυτό που πέτυχαν οι διαδηλωτές στις 15 και στις 28 Ιουνίου –να κάνουν ανθρώπινες αλυσίδες και να αποκρούσουν τα ΜΑΤ παίζοντας μουσική- ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να το πετύχουν στις 29.
       Όποιος βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος στις τρεις μεγάλες διαδηλώσεις της 15ης , 28ης και 29ης Ιουνίου θα παρατήρησε πως οι διαδηλωτές προσπαθούσαν συνέχεια να βοηθήσουν και να προστατεύσουν ο ένας τον άλλον. Ακόμα και τις στιγμές εκείνες, που η λογική και το ένστικτο αυτοπροστασίας σου έλεγε να το βάλεις στα πόδια, υπήρχαν διαδηλωτές που προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους διαδηλωτές που βρίσκονταν σε πιο δύσκολη θέση.
       Ουσιαστικά, οι διαδηλωτές του Συντάγματος είχαν τους πάντες απέναντί τους. Είχαν απέναντί τους την κυβέρνηση, τα κόμματα, την Αστυνομία, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά και όλες εκείνες τις ομάδες της κοινωνίας που ένιωσαν πως το κίνημα της πλατείας απειλούσε τη δική τους θέση. Η μαζικότητα και η επιμονή –για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα- του κινήματος της πλατείας Συντάγματος τρόμαξε πάρα πολλούς που –επί χρόνια- πιστεύουν πως κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να κινητοποιήσουν πάνω από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, και παραμένουν στο περιθώριο.
       Σαφώς, το κίνημα των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος έχει και αδυναμίες. Όταν έχεις απέναντί σου μια Αστυνομία διατεθειμένη να ανοίξει κεφάλια και να σε πνίξει στα χημικά, δεν αρκεί να προσφέρεις λουλούδια στους αστυνομικούς και να παίζεις κρητική λύρα. Για να συνεχίσεις να διαδηλώνεις ειρηνικά, θα πρέπει να έχεις βρει τον τρόπο να τους κρατήσεις μακριά από το κεφάλι σου και να αντέξεις στις τεράστιες ποσότητες χημικών.
       Από την άλλη, οι πολίτες πήγαν στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν, όχι για να κάνουν εμφύλιο πόλεμο με τους άνδρες των ΜΑΤ και τις άλλες αστυνομικές δυνάμεις. Οι αστυνομικοί που υπάκουσαν στις εντολές της κυβέρνησης για πόλεμο στους πολίτες είναι τώρα εκτεθειμένοι – είναι σε πολύ άσχημη θέση και το ξέρουν πολύ καλά.
       Κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις στην πλατεία Συντάγματος έπαιξαν οι ασφαλίτες, οι παρακρατικοί αλλά και οι ομάδες αντιεξουσιαστών. Κι αν ο τρόπος που θα δρούσαν οι ασφαλίτες και οι παρακρατικοί –για να διαλύσουν τη διαδήλωση- ήταν γνωστός και δεδομένος, η στάση των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις αγριότητες της Αστυνομίας.
       Δυστυχώς, ομάδες αναρχικών και αντιεξουσιαστών έκαναν –για μια ακόμα φορά – αυτό που περίμεναν όλοι να κάνουν. Δεν κατάφεραν να κάνουν την έκπληξη. Και τελικά, έπαιξαν για μια ακόμα φορά το παιχνίδι της εξουσίας και της Αστυνομίας, και βοήθησαν τις δυνάμεις των ΜΑΤ να αδειάσουν την πλατεία Συντάγματος από τους διαδηλωτές.
       Αναρχικοί και αντιεξουσιαστές είχαν υποσχεθεί –μετά από εκκλήσεις των διαδηλωτών- πως δεν θα βλάψουν τις λαϊκές διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος αλλά ξαφνικά μια μικρή ομάδα βρέθηκε στην Όθωνος να κυνηγάει φασίστες. Λες και οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες που διαδήλωναν δεν είχαν τη δυνατότητα να απομονώσουν τους φασίστες ή οποιονδήποτε άλλον – τους πενήντα αναρχικούς περίμεναν.
       Η καταστροφή του καταστήματος «Τερκενλής» δεν ξέρω από ποιες ομάδες έγινε αλλά κατέστρεψαν ένα κατάστημα που είχε βοηθήσει πάρα πολύ τους διαδηλωτές της πλατείας, ενώ οι εργαζόμενοι στον «Τερκενλή» είχαν βοηθήσει και προστατεύσει πάρα πολλούς διαδηλωτές, όταν –στη διαδήλωση της 15ης Ιουνίου- οι άνδρες των ΜΑΤ επιτέθηκαν απρόκλητα σε εκατοντάδες διαδηλωτές που χόρευαν πεντοζάλη στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Αυτοί που κατέστρεψαν τον «Τερκενλή» κατάφεραν να αφήσουν τους εργαζόμενους άνεργους.
       Οι καταστροφές στο κατάστημα «McDonald’s» έγιναν από ασφαλίτες ή παρακρατικούς – υπάρχει το σχετικό βίντεο που το αποδεικνύει. Φυσικά, όταν δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και τελικά καταφέρνει να δίνει δικαιολογία στις αστυνομικές δυνάμεις να επιτίθενται στους διαδηλωτές.
       Αυτό που έχει σημασία είναι πως το βράδυ της 29ης Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος –και τους είδα με τα μάτια μου- υπήρχαν μόνο δυνάμεις των ΜΑΤ, ασφαλίτες, παρακρατικοί, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές. Όλοι αυτοί παρέα είχαν καταφέρει να αδειάσουν την πλατεία από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές –ανάμεσά τους και πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι-, να τους σκορπίσουν στους γύρω δρόμους και να δέχονται επιθέσεις από ομάδες μοτοσικλετιστών από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέχρι το Μοναστηράκι. Κι αν αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός των δυνάμεων καταστολής, τους βοήθησαν να τον πετύχουν ομάδες αναρχικών και αντιεξουσιαστών.
       Οι ομάδες των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών δεν κατάφεραν ούτε μια στιγμή να φερθούν έξυπνα στις 29 Ιουνίου. Αν τραβιόντουσαν από την πλατεία έστω αργά το απόγευμα της 29ης Ιουνίου, θα άφηναν τα ΜΑΤ, τους ασφαλίτες και τους παρακρατικούς να κοιτιούνται μεταξύ τους και θα τους εξέθεταν ανεπανόρθωτα – υπήρχαν δεκάδες κάμερες στην περιοχή. Αντιθέτως, προτίμησαν να συνεχίσουν τον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς. Κι εμένα μου άρεσε ο πετροπόλεμος – όταν ήμουν 8 χρονών.
       Δεν ξέρω αν έχει πια κανένα νόημα να αναφέρεται κάποιος σε εκείνες τις αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες που δρουν, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Όταν προσπαθώντας να επιτεθείς σε αστυνομικό τμήμα, καταφέρνεις να χτυπήσεις μια λαϊκή αγορά στην Καλλιδρομίου, να τραυματίσεις σοβαρά εργαζόμενους και περαστικούς, και μετά νομίζεις πως καθάρισες επειδή ζήτησες συγγνώμη, τότε δεν έχεις καταλάβει πως έχεις γίνει αυτό που κατηγορείς: έχεις γίνει μπάτσος.
       Το «συγγνώμη, κάναμε λάθος» της ομάδας που κατάφερε να πυρπολήσει μια λαϊκή αγορά στα Εξάρχεια θυμίζει επικίνδυνα τα πιστόλια των μπάτσων που εκπυρσοκροτούν από μόνα τους. Και δικαιώνει αυτούς που θεωρούν πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αναρχικοί αλλά αναρχόμπατσοι ή αναρχοφασίστες.
       Όσο υπάρχουν ομάδες αναρχικών και αντιεξιουσιαστών που συμπεριφέρονται σε όλες τις διαδηλώσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο –αδυνατώντας να ελιχθούν ανάλογα με την κατάσταση και να φερθούν έξυπνα-, τόσο περισσότερο θα πληθαίνουν αυτοί που τους θεωρούν ηλίθιους αλλά και αυτοί που πάνε ένα βήμα παραπέρα και τους θεωρούν «στημένους». Το να δηλώνεις αναρχικός δεν αποτελεί πιστοποιητικό αθωότητας και ηρωισμού. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το αναρχικό κίνημα.
       Όσο βάρβαρη κι αν ήταν η δράση της Ελληνικής Αστυνομίας στις τελευταίες διαδηλώσεις –και όσο κι αν βοηθήθηκε από την προβοκατόρικη δράση των κουκουλοφόρων-, η αλήθεια είναι πως, αν στις 29 Ιουνίου οι πολίτες της Αθήνας και των άλλων περιοχών της χώρας είχαν κατακλύσει το κέντρο της πρωτεύουσας από το Σύνταγμα έως την Ομόνοια, κανένας ματατζής, κανένας ασφαλίτης, κανένας παρακρατικός και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να σταματήσει το μέγα πλήθος. Οι πολίτες θα τους σάρωναν όλους.
       Το πλήθος στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους ήταν πολύ μεγάλο. Αν σκεφτεί κάποιος ποιες ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδήλωναν οι πολίτες στις 29 Ιουνίου, ο αριθμός των διαδηλωτών ήταν τεράστιος. Από την άλλη, η πραγματικότητα είναι πως οι περισσότεροι πολίτες προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους, να πάνε για καφέ ή να πάνε στη δουλειά τους.
       Είναι σωστή η αυτοκριτική των διαδηλωτών του Συντάγματος και η προσπάθειά τους να δουν τι έκαναν λάθος και δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν ακόμα περισσότερους πολίτες, ώστε να είναι ακόμα πιο μαζικές οι διαδηλώσεις. Από την άλλη, δεν πρέπει να πάρουν όλες τις ευθύνες πάνω τους. Δεν μπορείς να παλέψεις την αδιαφορία και την ιδιωτεία. Και είναι η ιδιωτεία που κρατάει εκατομμύρια Έλληνες μακριά από τους δρόμους· εν έτει 2011 -με τις πληροφορίες να υπάρχουν παντού- δεν μπορείς να πεις ότι δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει.
       Οι Έλληνες θα βγουν στους δρόμους. Όποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και τον Εφαρμοστικό Νόμο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας και τις ζωές των ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Οι Έλληνες θα βγουν στους δρόμους και θα τα σπάσουν όλα – θα τα κάνουν Γης Μαδιάμ. Ο Δεκέμβριος του 2008 θα μοιάζει με παιδικό παραμύθι.
       Λυπάμαι αλλά μάλλον δεν θα είμαι στον δρόμο, όταν οι Έλληνες κατέβουν να τα σπάσουν επειδή έχασαν τις καταθέσεις τους, τη δουλειά τους και οποιοδήποτε άλλο ατομικό αγαθό. Ίσως την πρώτη μέρα να πάρω μια κάμερα και να γυρνάω στους δρόμους, για να τραβάω τους νοικοκυραίους να καίνε και να λεηλατούν τράπεζες και δημόσια κτίρια. Θα έχει ένα ενδιαφέρον να βλέπεις τον προσκυνημένο και παρτάκια γείτονά σου να συμπεριφέρεται σαν τους νεαρούς αντιεξουσιαστές που έβριζε μέχρι χτες, μόνο και μόνο επειδή η φωτιά έφτασε και στον δικό του πισινό.
       Δεν βρέθηκα στο Σύνταγμα για να τα σπάσω – δεν έχω τέτοια ζόρια. Κανένας από τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος δεν κατέβηκε για να τα σπάσει – γι’ αυτό, άλλωστε, και κανείς δεν τα έσπασε. Όλοι βρέθηκαν εκεί με την αγωνία και την επιθυμία να μιλήσουν –με όποιο τρόπο και γνώσεις είχε ο καθένας-, να συνεννοηθούν, να οργανωθούν και να απαιτήσουν Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια και μια καλύτερη κοινωνία.
       Αφού δεν μίλησε το μυαλό και η ψυχή, θα αποφασίσει η ανάγκη.



Μάνος Στεφανίδης
Ο Ομπάμα και η Αντιγόνη
                             Στον Άκη Γαβριηλίδη

Όσο πιο πολύτιμο είναι ένα πράγμα,
τόσο πιο πολύ βολεύεται –λαμποκοπώντας
πάντα- στην εκδοχή του ελάχιστου.

Επιτρέπεται μια υπερδύναμη, προασπίστρια των αξιών του δυτικού πολιτισμού να εξοντώνει έναν, έστω βδελυρό, τρομοκράτη χρησιμοποιώντας εξίσου τρομοκρατικές μεθόδους; Μιλώντας για το διεθνές δίκαιο και τη νομική κουλτούρα του πολιτισμένου κόσμου μπορεί ο πρόεδρος της υπερδύναμης να διατάσσει την εκτέλεση ενός κακοποιού-εγκληματία στην επικράτεια ενός ξένου κράτους χωρίς να προσαγάγει σε δίκη τον ανωτέρω κακούργο; Ακόμα και τους αρχιβασανιστές των Ναζί, οι Σύμμαχοι τους οδήγησαν σε δίκη, τους έδωσαν το δικαίωμα της υπεράσπισης και μετά άλλους καταδίκασαν και εκτέλεσαν ή φυλάκισαν κι άλλους αθώωσαν.
        Η χρησιμοποίηση τρομοκρατικών μεθόδων και η περιφρόνηση κάθε δικαιικής έννοιας ή διαδικασίας δεν νομιμοποιεί την τρομοκρατία καθιστώντας αναπότρεπτες της μεθόδους της; Δεν αποτελεί κάτι τέτοιο ένα άκρως επικίνδυνο παράδειγμα, μια “διδαχή” που μπορεί αυτεπίστροφα να πλήξει τον καθένα μας δημιουργώντας ένα de facto “δικαίωμα βίας” εκεί που εντοπίζεται χειροπιαστό το έλλειμμα δικαίου;
        Επιτρέπονται, επίσης, αρχηγοί κρατών, πρόεδροι, καγκελάριοι, εκπρόσωποι ύπατων, δημοκρατικών θεσμών να εκφράζουν τη χαρά τους για την δολοφονία κάποιου, έστω τρομακτικού, αντίπαλου; Προσέξτε: άλλο πράγμα η έκφραση ανακούφισης ή η ικανοποίηση για την απονομή ipso facto δικαιοσύνης και άλλο η χαρά σαν να πρόκειται για αντιμαχόμενες φράξιες μιας πρωτόγονης μαφίας. Ο θάνατος δεν μπορεί ποτέ να είναι πηγή χαράς σ' έναν κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως πολιτισμένος.
        Και κάτι τελευταίο: το πτώμα ενός εχθρού εκπροσωπεί μιαν άλλη υπόσταση από τον εχθρό τον ίδιο. Και βέβαια ΔΕΝ τιμωρείται. Ούτε ρίχνεται στη θάλασσα. Αλλιώς γυρίζουμε σε βαρβαρικές, προνεωτερικές κοινωνίες. Ή, μήπως, γυρίσαμε ήδη; Φαίνεται πως στο σχολείο του Ομπάμα δεν δίδασκαν “Αντιγόνη”.

ΥΓ 1. Η κρατική τρομοκρατία πάντα είναι πιο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη και το πνεύμα του Γκουντανάμο, δηλαδή η άρση κάθε μορφής δικαίου είναι πάντα σε ισχύ.

ΥΓ 2. Η τέχνη και όχι το κυρίαρχο δήθεν είναι ο μόνος τρόπος να ζούμε, κάπως ευτυχείς, την οντολογική μας μελαγχολία.

Από το “Κοντέινερ” 17, Ιούνιος 2011 (Ελευθεροτυπία 6.6.2011)

 Βέγγος


Από τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Για να καταφεύγει ο Βέγγος τόσο συχνά στην προσφώνηση «Καλοί μου άνθρωποι!», πά' να πει ότι υπήρχαν και κακοί -διαφορετικά η διευκρίνιση θα περίττευε.

Τώρα οι κακοί, οι άπληστοι, οι πωρωμένοι, οι μηδενιστές και οι τεχνοκράτες επελαύνουν κερδίζοντας τις μάχες σε όλα τα μέτωπα, ενώ ο Βέγγος χάνεται μαζί με την τελευταία συγκινησιακή ανταύγεια της δεκαετίας του '60, στην ψυχική ευρυχωρία της οποίας είχε τρέξει και ξανατρέξει αλωνίζοντας και καλώντας τους πάντες σε επαγρύπνηση εν όψει μιας απειλής που ουδέποτε κατονόμαζε. Εκ των υστέρων, έχουμε αμέτρητους λόγους να υποθέσουμε πως η τελευταία δεν ήταν παρά ο κίνδυνος να αποκοπούμε απ' το συναισθηματικό φως του παρελθόντος της ζωντανής γειτονιάς.
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, το τρέξιμο του Βέγγου στην πόλη, η αδιάκοπη κίνηση πάνω-κάτω και γύρω απ' την εστία κάθε μικροσυμβάντος είναι μια τρελή τροχιά απείρως πιο αγωνιώδης και ομιλητική απ' ό,τι των διάσημων συναδέλφων του της κινηματογραφικής κωμωδίας, όπως ο Λουί ντε Φινές ή, παλαιότερα, ο Τσάπλιν. Μ' αυτούς μοιράζεται, φυσικά, τη σπασμωδική τεθλασμένη και την ταχύτητα μιας κίνησης που προκύπτει απ' την καταδίωξη: όλοι αυτοί οι κωμικοί τρέχουν σαν να τους κυνηγούν, για να μην πούμε ότι τους κυνηγούν όντως κάθε είδους απειλές και παρεξηγήσεις, αντικείμενα που ξεφεύγουν από τον έλεγχο και παλιάνθρωποι. Ωστόσο υπάρχει στον Βέγγο, επιπλέον -και κυρίως-, μια δόση αστείρευτης αγάπης για εκείνους που αναλαμβάνει να προστατέψει και που δεν είναι παρά οι ίδιοι οι θεατές: ο Βέγγος τρέχει θέλοντας να προειδοποιήσει για μιαν επερχόμενη καταστροφή, τρέχει αντιστεκόμενος στην εισβολή ενός παράλογου τρόπου ζωής που έρχεται απ' το μέλλον και που ήδη έχει κατακτήσει, στις ταινίες εκείνες, το εσωτερικό των σαλονιών της ανώτερης τάξης με τη γοητεία των πλαστικοποιημένων επιφανειών και την υπνωτιστική επιρροή των επίπλων ντιζάιν στις αποφάσεις του Κωνσταντάρα και της Μάρως Κοντού. Εν ολίγοις, ο Βέγγος τρέχει, όχι μόνον επειδή δεν τον χωράει ο τόπος, αλλά επίσης για να σημάνει συναγερμό.
ΤΡΕΧΕΙ και τρέχει θέλοντας να μας πει ότι η συμφορά δεν είναι αυτή που μας βρήκε αλλά εκείνη που πρόκειται να μας βρει όταν θα λησμονηθεί οριστικά και αμετάκλητα το περίφημο εκείνο κάτι, αυτός ο προ πολλού μισοχαμένος θησαυρός που ο ίδιος ψάχνει εδώ κι εκεί και που δεν είναι άλλος απ' τη διαπροσωπική συμπάθεια ως ιδανική ρίζα κάθε επιθυμίας και κάθε αιτιότητας. Τρέχει διαλαλώντας ότι η ευτυχία τού να περιστοιχίζεσαι από καλούς ανθρώπους εκπνέει όπου να 'ναι, σημαδεμένη από την ημερομηνία λήξης της διαφαινόμενης αλματώδους προόδου στην τεχνολογία των τηλεοράσεων και των ψυγείων. Τρέχει σπάζοντας όλα τα ρεκόρ νευρικότητας και υπερδιέγερσης για να μας μεταδώσει, με κωμικό τρόπο, το νόημα της τελευταίας ευρωπαϊκής τραγωδίας: δηλαδή την επίγνωση ότι κάθε ρεκόρ, κάθε επίτευγμα έχει χαρακτήρα αποχαιρετιστήριο. Σ' αυτό συνίσταται η ιδιοφυΐα του.
ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ προφήτης. Ηταν ο πιο ενστικτώδης, καλόκαρδος και ταλαντούχος ταχυδρόμος που είχαμε ποτέ.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=273343

Διεθνές συνέδριο για το χρέος


Διεθνής Συνάντηση στην Αθήνα “Χρέος και Λιτότητα:
από τον παγκόσμιο Νότο στην Ευρώπη”,
Νομική Σχολή, 6-7 και 8 Μαΐου

Η Ελληνική Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου
 (ΕΛΕ) επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, από κοινού με τις  European
 Network on Debt and Development (Eurodad),  Committee for the Abolition
of Third World Debt (CADTM),  Bretton Woods Project Ηνωμένο Βασίλειο,
 Research Money and Finance (RMF),  Afri — Action From Irerland, Debt
and Development Coalition Ireland, Jubilee Debt Campaign  από το Ηνωμένο
 Βασίλειο και  Observatorio de la Deuda en la Globalización από την 
Ισπανία, διοργανώνει διεθνή συνάντηση για το χρέος, στην Αθήνα, στις 6, 7
 και 8 Μαΐου, στη Νομική Σχολή.
Στις τρεις ημέρες θα λάβουν χώρα δημόσιες συζητήσεις και εργαστήρια ανταλλαγής εμπειρίας με τα εξής θέματα:

◊ Η πραγματικότητα της κρίσης στην Ελλάδα.

◊ Το χρέος στην Ευρώπη: βασικοί παράγοντες και η τρέχουσα πολιτική.

◊ Το παγκόσμιο πρόβλημα του χρέους: Οι κρίσεις χρέους στο Νότο.

◊ Εναλλακτικές λύσεις στην αντιμετώπιση του χρέους – διεθνή διδάγματα.

◊ Εμπειρίες Επιτροπών Ελέγχου του Χρέους από όλο τον κόσμο.

◊ Οι επιπτώσεις του χρέους σε διαφορετικές χώρες της Ευρωζώνης.

◊ Αιτήματα και κινήματα για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους.
Τα συμπεράσματα θα συνοψιστούν στη “Διακήρυξη της Αθήνας”, στη
 διαδικασία της συζήτησης  της οποίας θα κληθούν να τοποθετηθούν
 πολιτικές προσωπικότητες, κόμματα και οργανώσεις του μαζικού κινήματος.
 Βάσει της “Διακήρυξης της Αθήνας” θα επιδιωχθεί να οργανωθεί η κοινή
 δράση  των κινημάτων, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, για την
 αντιμετώπιση του  χρέους και των επιπτώσεών του  από τη σκοπιά των
 αναγκών της λαϊκής πλειοψηφίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
           Ο κ. Ερίκ Τουσέν για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου μεταξύ των ομιλητών
Συμμετοχές

Στις εργασίες της διεθνούς συνάντησης θα συμμετάσχουν πολιτικές
προσωπικότητες, ειδικοί επιστήμονες, συνδικαλιστές και αγωνιστές  από
την Ελλάδα και πολλές χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής, της
 Αφρικής και από την Ασία. Μεταξύ αυτών , μέχρι στιγμής θα συμμετάσχουν,
 Ερίκ Τουσέν από την Επιτροπή για την Κατάργηση του Χρέους του του Τρίτου
 Κόσμου, Βέλγιο, ο οποίος έχει συμβάλει στην ΕΛΕ του Εκουαδόρ, ο Άντι
 Στόρεϊ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου,  ο Αντρέ Χούνκο,
 βουλευτής του Die Linke, Γερμανία, ο Ντενί Ντιράν, γ.γ. της Ομοσπονδίας
 Γάλλων Τραπεζοϋπαλλήλων της CGT,  ο Ντάριους Ζαλέγκα, συνδικαλιστής και
 δημοσιογράφος της Le Monde Diplomatique, Πολωνία, ο Νικ Ντίαρντεν από
 την Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο, ο Όσκαρ Ουγκαρτέτσε,
 σύμβουλος Κεντρικών Τραπεζών Νικαράγουας –Βολιβίας στην αναδιάρθρωση του
 χρέους, ο Άλαν Σίμπιλς από την Αργεντινή, οικονομολόγος, ερευνητής,
 ειδικός στη σχέση Αργεντινής-ΔΝΤ, ο Κλαούντιο Λοσάνο βουλευτής από την
 Αργεντινή, η Μαρία-Λουσία Φατορέλι, από την Επιτροπή Ελέγχου του Χρέους,
 Βραζιλία,  η Λίντι Νασπίλ, από την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου των
 Φιλιππίνων, ο Μ. Ραχμάνι από το Μαρόκο, ο Φάτι Τσαμκί από την Τυνησία, 
αμφότεροι μέλη των επιτροπών για την κατάργηση του χρέους στον Τρίτο 
Κόσμο και της Attac, ο Φάνγουελ Μποκόσι από το Αφρικανικό Δίκτυο και το
 Φόρουμ για το Χρέος και την Ανάπτυξη. Από πλευράς Ελλάδας θα 
συμμετάσχουν, μεταξύ άλλων, οι βουλευτές Π. Λαφαζάνης και Σ. Σακοράφα, 
οι Λ. Βατικιώτης οικονομολόγος, Ν. Βαλαβάνη, συγγραφέας, Ν. Γουρλάς, 
συνδικαλιστής, Άρις Καζάκος, καθηγητής εργατικού δικαίου,  Γ.
Κατρούγκαλος συνταγματολόγος, Κ. Λαπαβίτσας, καθηγητής οικονομικών, Ν.
Μαριάς, ακαδημαϊκός, Γ. Μητραλιάς, CADTM Ελλάδας,  Δ. Σπανού, μέλος του 
Δ.Σ. της ΑΔΕΔΥ, Π. Σωτήρης, ακαδημαϊκός,  Γ. Τόλιος, οικονομολόγος, 
μέλη των κινημάτων “Δεν Πληρώνω”, όπως ο Γ. Θεοδωρόπουλος, Θεσσαλονίκη,
 δήμαρχοι, όπως ο Π. Φιλίππου, Σαρωνικού, αγρότες συνδικαλιστές, όπως ο
 Β. Γκανής από τη Φθιώτιδα.
==========================
«O σιωπών δοκεί συναινείν»

Ο γύρος του κόσμου με τα πόδια...



Εγκατέλειψε τα πάντα και αποφάσισε να κάνει το γύρο του κοσμου με τα πόδια περνώντας από τις πιο φτωχές χώρες για να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για τα παιδιά που υποφέρουν από ασθένειες και πολέμους.

'Οπως γράφει ΤΟ ΒΗΜΑ, στις 18 Αυγούστου του 2000, την ημέρα που έγινε 45 ετών, ο Ζαν Μπελιβό αποχαιρέτισε γυναίκα και δυο παιδιά και ξεκίνησε με το πιο «βασικό» μέσο μεταφοράς: τα δυο του πόδια. 

Σπρώχνοντας ή σέρνοντας ένα ελαφρύ τρίκυκλο καροτσάκι με τα απολύτως απαραίτητα, ολοκληρώνει ένα επικό ταξίδι 74.000 χλμ. σε πέντε ηπείρους και 64 χώρες.
Πώς τα κατάφερε; Είναι απλό: συνάντησε παντού καλούς ανθρώπους. 

Θέλησε να βρει ξανά το νόημα της ζωής του «στους δρόμους και στις ζωές των άλλων». Επέστρεψε στο Βανκούβερ πριν από λίγες εβδομάδες, 56χρονος πια. Την άνοιξη θα κάνει τα τελευταία του χιλιόμετρα, στην ίδια του την πατρίδα.
«Λίγο προτού κλείσω τα 45 έπαθα κατάθλιψη. Η επαγγελματική μου ζωή δεν μου έδινε καμιά χαρά. Ενιωθα άδειος. 

Η ρουτίνα της καθημερινότητας με κούραζε, τα παιδιά είχαν μεγαλώσει και η ζωή μου έμοιαζε να μην έχει νόημα. Υπέφερα από αυτό που λέμε “κρίση της μέσης ηλικίας”.

'Αρχισα να τρέχω, πιστεύοντας ότι η φυσική άσκηση θα μου έκανε καλό.Μια μέρα έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πόσο μακριά θα μπορούσα να φτάσωαν συνέχιζα να τρέχω αντί να γυρίσω στο σπίτι. Πόσο καιρό θα έκανα για να φτάσω στη Νέα Υόρκη; Στο Μεξικό; Στο Σαντιάγκο; Σιγά-σιγά άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά ένα ταξίδι με τα πόδια που θα το αφιέρωνα στον σκοπό που με αγγίζει πιο πολύ: την ειρήνη για τα παιδιά του κόσμου».

Επειτα από λίγο καιρό βρήκε το θάρρος να μιλήσει στη γυναίκα του για το όνειρό του. Προς μεγάλη του έκπληξη, «η Λους με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:“Να το κάνεις. Αν έτσι νιώθεις, πρέπει να φύγεις...”».
Η οδύσσεια άρχισε από το Μόντρεαλ, ένα ηλιόλουστο πρωινό. Ο Μπελιβό διέσχισε με τα πόδια την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και τη δυτική πλευρά της Νότιας Αμερικής. Πήρε το αεροπλάνο για τη Νότια Αφρική και από εκεί περπάτησε προς τον βορρά, κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Μαύρης Ηπείρου.

«Το καθεστώς του Καντάφι δεν μου έδωσε βίζακαι έτσι πέρασα στην Ευρώπη από το Μαρόκο και όχι από τη Λιβύηόπως σχεδίαζα. Σήμερα βλέπω με φρίκη στην τηλεόραση τις εικόνες από τον εμφύλιο στη Λιβύη... Καθώς πλησίαζε ο βαρύς χειμώνας του 2006 εγκατέλειψα το σχέδιο να περάσω στη Ρωσία και κατευθύνθηκα προς τη Μέση Ανατολή...».
Διέσχισε τη Βόρεια Ελλάδα καθ΄ οδόν για την Κωνσταντινούπολη και έχει τις καλύτερες αναμνήσεις από τη χώρα μας «και τη ζεστή φιλοξενία των Ελλήνων».

«Αλλά στην Αφρική ήμουν σε ένα μόνιμο πολιτισμικό σοκ. Μόλις είχα μάθει για τους στόχους της Διεθνούς Δεκαετίας για έναν Πολιτισμό Ειρήνης και μη Βίας για τα Παιδιά του Κόσμου, που είχε κηρύξει η UΝΙCΕF, και η πραγματικότητα που αντίκρισα εκεί με συγκλόνισε. Στο Σουδάν είδα με τα μάτια μου την τραγική κατάσταση πολλών παιδιών που στρατολογούνται ως πολεμιστές στην εμφύλια διαμάχη και πέφτουν θύματα απαγωγής, δολοφονιών και σεξουαλικής βίας» λέει.


Τα επόμενα χρόνια διέσχισε την Ινδία και την Κίνα και τον Αύγουστο του 2008 έφτασε στη Νότια Κορέα. Σειρά είχαν οι Φιλιππίνες, η Μαλαισία και η Αυστραλία. Τους τελευταίους μήνες του 2010 περπατούσε στη Νέα Ζηλανδία. Στις 30 Ιανουαρίου του 2011, ο ατρόμητος πεζοπόρος προσγειώθηκε στο Βανκούβερ, πίσω στην πατρίδα, για το τελευταίο σκέλος της περιπέτειας. Στο αεροδρόμιο τον περίμεναν η γυναίκα του, που είχε να τον δει ένα χρόνο, μια ζωντανή ορχήστρα και πλήθος θαυμαστών.
«Εάν οι πλούσιες χώρες διέθεταν απλώς τις στρατιωτικές δαπάνες έξι ημερών για την εκπαίδευση θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν τα 16 δισ. δολάρια που είναι απαραίτητα για να πάνε σχολείο όλα τα παιδιά στον αναπτυσσόμενο κόσμο» λέει ο ιδεαλιστής καναδός οδοιπόρος. Και εξηγεί: «Γενιές ολόκληρες μένουν αγράμματες ή αμόρφωτες εξαιτίας των ένοπλων συγκρούσεων,οι οποίες εκθέτουν τα παιδιά κυρίως σε επιθέσεις με στόχο τα σχολεία τους ή σε σεξουαλική βία.Από τα 67 εκατομμύρια παιδιά που δεν πηγαίνουν στο σχολείο,το 42%, δηλαδή 28 εκατομμύρια,ζουν σε φτωχές χώρες στις οποίες μαίνονται συγκρούσεις.

Από το 1999 ως το 2008 35 χώρες υπήρξαν θέατρο ένοπλων συγκρούσεων.Ενα από τα κύρια προβλήματα είναι ότι οι πλευρές που εμπλέκονται στις συγκρούσεις βάζουν στο στόχαστρο παιδιά και σχολεία.Οσο καιρό έμεινα στην Υεμένη καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν 220 σχολεία στη διάρκεια συγκρούσεων μεταξύ κυβερνητικών και ανταρτικών δυνάμεων» καταλήγει ο Ζαν Μπελιβό.

Ο βαθύς ύπνος των χειραγωγημένων












Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

ΕΠΕΙΔΗ είναι επίκαιρο και σκέφτηκα πως θα σ' ενδιαφέρει, δημοσιεύω σήμερα αποσπάσματα από τις δέκα σημειολογικές επισημάνσεις για τις «στρατηγικές της χειραγώγησης και το βαθύ ύπνο των χειραγωγημένων» του Γάλλου Σιλβέν Τιμσίτ, που βρήκαμε στο site του swti.net. Πάμε;
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της απόσπασης της προσοχής: έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. (...)
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ προβλημάτων και μετά προσφορά λύσεων: για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. (...)
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της σταδιακής εφαρμογής: για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. (...) Αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ της αναμονής: είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Η μάζα πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. (...)
ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΣ το λόγο στο κοινό σαν αυτό να είναι στην παιδική ηλικία: η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά καθυστερημένος. Οσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρόνων ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού.
ΠΟΛΥ περισσότερη χρήση του συναισθήματος παρά της λογικής: είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ του κοινού στην άγνοια και στη μετριότητα: η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί.
ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ του κοινού να είναι ικανοποιημένο με τη μετριότητα: προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος.
ΕΝΙΣΧΥΣΗ της αυτοενοχής: κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνο αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Ετσι, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους, νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης. (...)
ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ γνωρίζει τα άτομα καλύτερα απ' ό,τι αυτά τους εαυτούς τους: χάρη στη βιολογία, τη νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

Το καρναβάλι του Ρίο-Αντίρριο










Πληρώνει μια γέφυρα στην τιμή των τριών

Λένε πως μια γέφυρα εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Καμιά φορά, εκμηδενίζει και τη νοημοσύνη των φορολογουμένων

Την αποκάλεσαν «τεχνικό επίτευγμα υψηλής αισθητικής», «υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο», «κόσμημα του τόπου» και «όραμα που έγινε πραγματικότητα». Τη φωτογράφισαν, τη φώτισαν με πυροτεχνήματα, τη διέτρεξαν με την ολυμπιακή φλόγα, την έκαναν σύμβολο προεκλογικής εκστρατείας.
Εντυπωσιακή ομολογουμένως η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, σηματοδοτεί την πορεία της χώρας προς τον 21ο αιώνα, απαλλάσσοντας τους εκδρομείς του Πάσχα και της Καθαράς Δευτέρας από το μαρτύριο του φεριμπότ. Επίσης, επιτρέπει στους κατοίκους την Ναυπάκτου να πηγαίνουν για ψώνια στην Πάτρα και κάνει πραγματικότητα το όραμα της ζεύξης του Χαρίλαου Τρικούπη με τον Κώστα Λαλιώτη. Κατά βάθος όμως αποτελεί υπόδειγμα του νέου τύπου δημοσίων έργων, που εγκαινίασε με πχιότητα η κυβέρνηση Σημίτη και προωθεί με σεμνότητα και ταπεινότητα η κυβέρνηση Καραμανλή, μαζί με μερικούς νταβατζήδες.

Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου κόστισε συνολικά 740 εκ ευρώ ή 252 δισ. δραχμές. Από αυτά:
· Το 10% (74 εκ. ευρώ, ή 25 δισ. δρχ.) το έβαλε η κοινοπραξία που την κατασκεύασε και την εκμεταλλεύεται.
· Το 40% (296 εκ. ευρώ – 101 δισ. δρχ.) είναι η συμμετοχή του δημοσίου, δηλαδή το πληρώσαμε εμείς.
· Το υπόλοιπο 50% (370 εκ. ευρώ – 126 δισ. δρχ.) είναι δάνειο από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, με κρατικές εγγυήσεις. Που σημαίνει ότι αν στραβώσει η δουλειά, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν δεν στραβώσει, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.
Βάσει των συμφωνημένων, η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται τη γέφυρα μέχρι το 2039, δηλαδή επί 35 χρόνια. Από την εκμετάλλευση αυτή, υπολογίζεται ότι θα εισπράξει 1,7 δισ. ευρώ, ή 579 δισ. δραχμές. Αν αφαιρέσει κανείς τα 370 δισ. της τράπεζας, υπολείπονται 209 δισ. για την κοινοπραξία, δηλαδή 8,36 φορές παραπάνω από όσα έβαλε, ή περιθώριο κέρδους 736%. Δεν είναι κι άσχημα! Αν το υπολογίσουμε αυτό σε διάστημα 35 χρόνων, προκύπτει εύκολα ότι κάθε χρόνο η κατασκευάστρια κοινοπραξία θα καθαρίζει περίπου 6 δισ. δηλαδή το ¼ της αρχικής της συμμετοχής στο έργο. Δηλαδή σε 4 χρόνια θα έχει πάρει τα λεφτά της πίσω και θα της μένουν άλλα 31 χρόνια να εισπράττει. Αυτού του είδους οι δουλειές, πριν τις βαφτίσουν «υποδειγματικά αναπτυξιακά έργα», τις λέγανε απλώς «αποικιακές». Και ο βασιλεύς Λεοπόλδος, στο Κονγκό, το 1900, με τέτοιους όρους δούλευε.
Γεννάται λοιπόν το ερώτημα πώς μπορεί κάποιος με αρχικό κεφάλαιο 25 δισ. δηλαδή όσο κοστίζει η κατασκευή ενός ολυμπιακού σταδίου μαζί με τις υπερβάσεις (και λίγο παραπάνω από όσα κατηγορείται ο Νεονάκης ότι κέρδισε στο χρηματιστήριο) να βγάλει σε τέσσερα χρόνια τα λεφτά του και εφτά φορές άλλα τόσα στα επόμενα 31 χρόνια. Η απάντηση είναι απλή: πρέπει να βρεις κάποιον να σου βάλει το υπόλοιπο 90% της επένδυσης, χωρίς καμία αξίωση στα κέρδη. Υπάρχει τέτοιος μαλάκας; Ναι, υπάρχει. Ο Έλλην φορολογούμενος, δηλαδή εμείς.

Από πλευράς του Έλληνος φορολογουμένου, η κατάσταση έχει ως εξής:
· 101 δισ. (δηλαδή όσο η κρατική συμμετοχή) πληρώσαμε στη φάση της κατασκευής και
· 579 δισ. (δηλαδή όσα περιμένουν να εισπράξουν στην 35ετία) πληρώνουμε σε διόδια στην φάση της εκμετάλλευσης.
Αυτό σημαίνει ότι πληρώνουμε 680 δισ. για μια γέφυρα που αποδεδειγμένα στοίχισε 252, δηλαδή πληρώνουμε τη γέφυρα 2,7 φορές παραπάνω από το πραγματικό της κόστος. (Σχεδόν τρεις. Από εκεί πρέπει να βγήκε αυτό που λένε «Τρεις Γέφυρες»). Αυτό το μοντέλο κατασκευής δημοσίων έργων ονομάζεται «Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα» και διαφημίζεται ως ο πλέον σύγχρονος και αποτελεσματικός δρόμος για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Αν η γέφυρα είχε κατασκευαστεί με τις οπισθοδρομικές μεθόδους του προηγούμενου αιώνα, θα μας είχε κοστίσει 252 δισ. και θα την είχαμε αποσβέσει με τους ίδιους ρυθμούς σε 15 χρόνια και τρεις μήνες. Αλλά ακόμα κι αν ο κράτος επέμενε να εισπράττει διόδια επί 35 χρόνια, ώστε να μαζέψει 2,7 φορές την αξία της γέφυρας, έχει κάποια διαφορά να πληρώνεις διόδια στο κράτος και όχι σε κοινοπραξίες εταιρειών. Διότι τα λεφτά που πάνε σε κοινοπραξίες δεν θα τα ξαναδούμε ποτέ, ενώ τα λεφτά που πάνε στο κράτος, όλο και κάποια τρύπα θα μπαλώσουν.
Θα μπορούσε λοιπόν κάποιος αφελής να αναρωτηθεί γιατί το κράτος, αφού πλήρωσε που πλήρωσε το 40% (296 δισ.) της γέφυρας και δανείστηκε το άλλο 50% (370 δισ.), δεν έδινε και 25 δισ. στην κατασκευάστρια εταιρεία, να φτιάξει τη γέφυρα και να πάει στο καλό, αντί να μας κάθεται 35 χρόνια στο σβέρκο σαν τον Προκρούστη και να εισπράττει διόδια. Αλλά όχι. Διότι τότε η γέφυρα θα ήταν δημόσια επένδυση, πράγμα που γενικώς δεν αρέσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και διότι ως δημόσια επένδυση, θα ξέφευγε διαρκώς από τον προϋπολογισμό και από τα χρονοδιαγράμματα, για να μην πούμε ότι πιθανώς να ήταν και ελαττωματική στην κατασκευή της. Αυτό πανηγύριζε ο Λαλιώτης όταν έτρεχε λαμπαδηδρόμος πάνω στη γέφυρα με το σορτσάκι και την ολυμπιακή δάδα: ότι μετά από είκοσι χρόνια εξουσίας, βρήκαν έναν τρόπο να φτιάξουνε το έργο χωρίς να φάνε τα λεφτά σε μίζες (πράγμα που δεν καταφέρανε π.χ. με το Κτηματολόγιο) και ο τρόπος αυτός είναι να μας κοστίζει τρεις φορές πάνω από την αξία του, μόνο και μόνο επειδή κάποιος ιδιώτης έβαλε το 10%. Αληθινά υποδειγματικό αναπτυξιακό έργο.
Αλλά το πιο άσχετο απ’ όλα είναι αυτές οι επικλήσεις στον Χαρίλαο Τρικούπη, που οραματίστηκε τη ζεύξη Ρίου Αντιρρίου για να φέρει την ανάπτυξη στη Δυτική Ελλάδα. Διότι ο Χαρίλαος Τρικούπης δεν οραματίστηκε τη ζεύξη για να περνάνε ΙΧ, που άλλωστε τότε δεν υπήρχαν καν. Την οραματίστηκε για να περάσει το τρένο. Και από τη γέφυρα Ρίου Αντιρρίου τρένο δεν περνάει, με συνειδητή πολιτική απόφαση, για να μη μειώνει τα περιθώρια κέρδους της κοινοπραξίας που την εκμεταλλεύεται. (Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν περνάνε λεωφορεία από την Αττική Οδό). Υπ’ αυτήν την έννοια, το όραμα του Τρικούπη όχι μόνο δεν υλοποιείται, αλλά καθίσταται ακόμα πιο ανεδαφικό, αφού πλέον για να περάσει τρένο πρέπει να γίνει υποθαλάσσια σήραγγα – νέοι εργολάβοι, νέος δανεισμός, νέες επωφελείς Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα- ή να το περνάνε απέναντι με το φεριμπότ. ¨Όλ’ αυτά είναι αμφίβολα για τα επόμενα 35 χρόνια, που το πέρασμα βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια, σκληρούς και αποφασισμένους φραγκοφονιάδες, αλλά οι κάτοικοι της υποανάπτυκτης Ηπείρου που περιμένουν το τρένο από την εποχή του Τρικούπη, μπορούν να νιώθουν περήφανοι για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα.

Από τους Κακοήθεις, περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ

Τράπεζες, άνθρωποι, δικαστήρια...




       Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΚΑΤΗ

Δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από την κατάρρευση -την ώρα του μεγάλου σεισμού τον Σεπτέμβριο του 1999- των «φονικών» κτιρίων, στα ερείπια των οποίων βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Εργαζόμενες μητέρες, που άφησαν πίσω ανήλικα ορφανά, και τόσοι άλλοι, στην πλειονότητά τους βιοπαλαιστές, που έβγαζαν το μεροκάματο σε κτίρια-«φέρετρα».


Δώδεκα χρόνια μετά και συγγενείς των νεκρών της «Ρικομέξ», της Πίνδου και Παπανδρέου στη Φιλαδέλφεια, δεν έχουν σε πολλές περιπτώσεις καταφέρει ακόμα να εισπράξουν τη χρηματική αποζημίωση που τους επιδίκασαν τα δικαστήρια για διατροφές παιδιών και ψυχική οδύνη για τον άδικο χαμό των δικών τους ανθρώπων.
Οι δικαστικοί αγώνες για πολλούς από τους δικαιούχους κατέληξαν σε ψυχοφθόρους μαραθώνιους... καθώς των θυμάτων προηγούνταν οι προνομιούχες τράπεζες, που η μία μετά την άλλη εμφάνιζαν έγγραφες προσημειώσεις υποθηκών στα κατεστραμμένα ακίνητα και οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να εξαντλούν κάθε ένδικο μέσο προς ικανοποίηση των απαιτήσεών τους. Κι από κοντά οι εφορίες και άλλα δημόσια ταμεία...
«Οι τράπεζες έβαλαν το μαχαίρι στα κόκαλα και των θυμάτων και των συγγενών τους. Παρά τις αρχικές διακηρύξεις της εξουσίας, πως το μαχαίρι θα έφτανε μόνο στο κόκαλο των υπευθύνων», υποστηρίζουν στα δικόγραφά τους, εύλογα, οι πληρεξούσιοι δικηγόροι πολλών συγγενών θυμάτων, Ανδρέας και Αλέξης Αναγνωστάκης.
Ας δούμε μία προς μία τις περιπτώσεις, με πρώτη και χαρακτηριστική αυτήν της «Ρικομέξ», όπου στα χαλάσματά της βρήκαν το θάνατο 39 άνθρωποι.
«Ρικομέξ»
Η «Ρικομέξ» κηρύχτηκε στις 30-4-2004 σε κατάσταση πτώχευσης.
Δύο ακίνητά της κατασχέθηκαν αναγκαστικά από μια γυναίκα που καταπλακώθηκε στα ερείπια του κτιρίου-φερέτρου και επέζησε με πολλά σωματικά και ψυχικά τραύματα και αναπηρίες.
Τα ακίνητα εκπλειστηριάστηκαν και επετεύχθη εκπλειστηρίασμα 3.521.230 ευρώ συνολικά.
Στον πλειστηριασμό αναγγέλθηκαν δώδεκα συγγενείς θυμάτων, μεταξύ των οποίων παιδιά αποθανόντων για διατροφή, σύζυγοι, γονείς, αδελφοί για ψυχική οδύνη.
Μεταξύ των άλλων αναγγέλθηκε και μια τράπεζα για το ποσό των 1.054.198 ευρώ, γιατί μετά το σεισμό είχε εγγράψει προσημείωση υποθήκης στα ακίνητα της «Ρικομέξ». Η τράπεζα κατέστη προνομιούχος ώστε να προηγείται των θυμάτων στον πίνακα κατάταξης του πλειστηριασμού. Οπως προνομιακά κατατάχτηκαν στον πίνακα το Δημόσιο, το ΙΚΑ, η Εφορία κ.λπ.
Ετσι, εξαντλούνταν το εκπλειστηρίασμα και δεν έμενε κανένα σχεδόν ποσό για να ικανοποιηθούν οι συγγενείς των θυμάτων.
Κάθε γονέας αναγγελλόταν με το ποσό των περίπου 49.700 ευρώ και κάθε αδελφός για το ποσό των 21.000 ευρώ. Κατά του πίνακα του πλειστηριασμού οι συγγενείς έκαναν ανακοπή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου, ζητώντας να ικανοποιηθούν πριν από την τράπεζα.
Το δικαστήριο, με οριστική απόφαση, δέχτηκε την ανακοπή και τους κατέταξε στη θέση της τράπεζας, ώστε να πληρωθούν κατά μεγάλο μέρος οι απαιτήσεις που τους είχαν επιδικάσει πριν τα δικαστήρια.
Συνολικά, οι 12 συγγενείς θα λάμβαναν το ποσό των 1.060.658 ευρώ, καθώς τους είχαν αναγνωριστεί δικαιώματα που είχαν οι θανόντες εργαζόμενοι όσο ζούσαν. Τα δικαιώματά τους, δηλαδή, σε περίπτωση καταγγελίας της σύμβασης εργασίας. Το δικαστήριο θεώρησε πως η υπόθεση έχει ιδιάζουσες συνθήκες και πως κατ' εφαρμογήν των κανόνων της επιείκειας οι συγγενείς των θυμάτων έπρεπε να προηγηθούν.
Η ίδια απόφαση ανέφερε πως όταν η τράπεζα εκμηδενίσει τις απαιτήσεις των συγγενών των θυμάτων πλήττεται η περί δικαίου συνείδηση.
Η τράπεζα άσκησε έφεση κατά της απόφασης αυτής και των συγγενών. Οταν αυτή απορρίφθηκε, άσκησε κατά των συγγενών των θυμάτων και της απόφασης του Εφετείου αίτηση αναίρεσης ενώπιον του Αρείου Πάγου.
Ταυτόχρονα, υπέβαλε αίτημα στον Αρειο Πάγο ζητώντας ν' ανασταλεί η εκτέλεση της απόφασης του Εφετείου μέχρι να εκδοθεί απόφαση επί της αίτησης αναίρεσης.
Γιατί, κατά τους ισχυρισμούς της, αν έπαιρναν τα θύματα τις αποζημιώσεις τους, από το εκπλειστηρίασμα, αυτή θα πάθαινε ανεπανόρθωτη ζημιά!
Αυτή, δικάστηκε στις 1/12/2010 και απορρίφθηκε.
Η αίτηση αναίρεσης συζητήθηκε στις 14/1/2009 στο Γ' Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, το οποίο παρέπεμψε την εκδίκαση της υπόθεσης στην Ολομέλεια του Α.Π., όπου τελικά η υπόθεση συζητήθηκε στις 16/12/2010.
Απόφαση μέχρι σήμερα δεν έχει εκδοθεί!
Πριν από την ημερομηνία πτώχευσης της «Ρικομέξ» (30/4/2004), υπήρχε χρεωστικό υπόλοιπο άλλης τράπεζας προς τη «Ρικομέξ», από σύμβαση αλληλόχρεου λογαριασμού.
Την προηγουμένη της πτώχευσης, εννέα συγγενείς των θυμάτων κοινοποίησαν στην τράπεζα κατασχετήριο έγγραφο, με το οποίο επέβαλαν κατάσχεση στα χέρια της, ως τρίτης, για το συνολικό ποσό των 145.094,18 ευρώ.
Δηλαδή, ζήτησαν από την τράπεζα το ποσό που οφείλει στη «Ρικομέξ» να το καταβάλει στα θύματα.
Η τράπεζα προέβη σε δήλωση ενώπιον του Ειρηνοδικείου, σύμφωνα με την οποία στο όνομα της «Ρικομέξ», υπήρχαν τρεις λογαριασμοί όψεως, ο ένας με 13.014,12 ευρώ, ο άλλος με υπόλοιπο 2.008,46 ευρώ και ο τρίτος με υπόλοιπο 110.881,50 ευρώ.
Σύνολο 125.911 ευρώ, τα οποία δεν κατέβαλε στους κατάσχοντες, οι οποίοι κατέφυγαν με αγωγές στα δικαστήρια.
Πού βρίσκεται σήμερα η υπόθεση;
Επειτα από σειρά δικαστικών αντιδικιών και αφού εκδόθηκε απόφαση, σύμφωνα με την οποία οι συγγενείς μπορούσαν να κάνουν αναγκαστική εκτέλεση κατά της τράπεζας και να εισπράξουν το ποσό για το οποίο είχαν επιβάλει την κατάσχεση στα χέρια της (145.094,18 ευρώ), εκκρεμεί δικάσιμος επί ανακοπής της τράπεζας, που έχει οριστεί για τις 5/3/2013 !
Μέχρι να συζητηθεί η ανακοπή, με απόφαση του Πρωτοδικείου έχει γίνει δεκτή αίτηση της τράπεζας για αναστολή αναγκαστικής εκτέλεσης (κατάσχεσης).
Η αίτηση αναστολής έγινε δεκτή, καθώς κατά την κρίση του Πρωτοδικείου η τράπεζα θα πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά αν πληρώσει το ποσόν των 145.094,18 ευρώ στα θύματα.
«Φιαλοπλάστ»
Στις 7/9/1999 κατέπεσε ένα κτίριο του εργοστασίου πλαστικών κατασκευών «Φιαλοπλάστ», στο Μενίδι. Στα ερείπιά του βρήκαν το θάνατο δύο εργάτριες και μία κόρη του επιχειρηματία.
Η οικογένεια της μιας εργάτριας (σύζυγος και τρία παιδιά) διεκδίκησαν αποζημίωση με αγωγή τους ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου.
Το δικαστήριο διαπίστωσε τη σαθρότητα και ακαταλληλότητα του κτιρίου και επιδίκασε αποζημιώσεις που επικυρώθηκαν και από το Εφετείο. Επειδή η εργοδότρια εταιρεία αρνούνταν να πληρώσει, οι συγγενείς της θανούσης εξέδωσαν διαταγή προς πληρωμή στο Μονομελές Πρωτοδικείο, προέβησαν σε κατάσχεση ακινήτου της εργοδότριας και επέσπευσαν πλειστηριασμό. Τότε, εμφανίζεται η τράπεζα. Με απαιτήσεις κατά της «Φιαλοπλάστ», ποσού 618.864,17 ευρώ, που είχε εξασφαλίσει με προσημειώσεις υποθήκης για ποσό 1.050.000 ευρώ.
Η τράπεζα υπέβαλε αίτηση κατά της οικογένειας της θανούσης εργάτριας, με την οποία ζητούσε να διορθωθεί η τιμή της πρώτης προσφοράς «γιατί κινδύνευε να ματαιωθεί η ικανοποίηση των απαιτήσεών της που είχαν εξασφαλιστεί με προνόμια».
Τελικά, στον πλειστηριασμό που επακολούθησε, το ακίνητο κατακυρώθηκε στην τράπεζα.
Νέα Φιλαδέλφεια
Ούτε μία δραχμή δεν έχει πάρει μέχρι σήμερα η οικογένεια που έχασε δύο ανήλικα παιδιά στα συντρίμμια πολυκατοικίας στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Τι έχει συμβεί;
Οι επισκευές και μεταρρυθμίσεις που γίνονταν στο υπόγειο της πολυκατοικίας, όπου στεγαζόταν σουπερμάρκετ πολυεθνικών εταιρειών, προκάλεσαν την κατάρρευση, κατά τη διάρκεια του σεισμού, μέρους της πολυκατοικίας και συγκεκριμένα των διαμερισμάτων που βρίσκονταν πάνω από το σουπερμάρκετ.
Σκοτώθηκαν επτά άνθρωποι μέσα στα ερείπια. Αλλοι τραυματίστηκαν βαριά.
Αργότερα κατεδαφίστηκε ολόκληρη η πολυκατοικία.
Δύο οικογένειες προσέφυγαν στα δικαστήρια, από τις οποίες η μία έχασε δύο ανήλικα παιδιά.
Εκδόθηκε για τη μία οικογένεια η υπ' αριθ' 1227/2009 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθήνας, με την οποία αναγνωριζόταν στα μέλη της αποζημίωση για ηθική βλάβη.
Η απόφαση ήταν αναγνωριστική, γιατί τα θύματα των σεισμών δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να προκαταβάλουν το δικαστικό ένσημο.
Οι εταιρείες σε βάρος των οποίων είχαν στραφεί δεν κατέβαλαν τις επιδικασθείσες αποζημιώσεις και άσκησαν έφεση κατά της απόφασης, που συζητήθηκε έπειτα από αναβολή στις 29/9/2010.
Η έφεση απορρίφθηκε. Η πολυεθνική δεν καταβάλλει τις αποζημιώσεις που επιδικάστηκαν τελεσίδικα.

Πηγή: εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ